nga vendimi i Gjykatës së Drejtësisë më 13 maj 2014, kërkesat për de-indeksimin e artikujve mbingarkuan “zyrat” e Google dhe ato të autoriteteve të privatësisë. Mbrojtja e “së drejtës për t’u harruar” nënkupton pasoja mbi të drejtën e lirisë së shprehjes dhe të informacionit. Çështja është shumë delikate, sepse duke kundërshtuar dy të drejta themelore – nga njëra anë, mbrojtja e të dhënave dhe nga ana tjetër e drejta për shprehjes dhe opinionit – balancimi i interesave që kohë pas kohe duhet të peshohen nuk mund të jetë diskrecionale, por duhet të reagojë ndaj kritereve të sakta (p.sh. mungesa e interesit publik në përvetësimin e lajmit dhe jo aktualitetin e lajmit)

për shkak të përdorimit të gjerë të fenomenit të rrjeteve sociale, autoritetet publike kanë theksuar në mënyrë të përsëritur rëndësinë e sensibilizimit të përdoruesve të rrjeteve sociale, pasi Facebook ka ndikim në reputacionin e individëve dhe marrëdhënieve personale, duke rezultuar në një mbivendosje midis jetës reale dhe jetës digjitale. Përveç kësaj, një here që regjistrohen të dhënat i shpëtojnë kontrollit të subjekteve të cilave ata i referohen dhe e ndalon atë që kontrolli i përhapjes ose fshirjes të bëhet pothuajse i pamundur, siç ka ndodhur shpesh të dhënat janë ruajtur në serverat e kompanisë që ofron shërbimin, të cilat gjithashtu mund e përdorin atë për qëllime komerciale dhe qëllime të marketingut dhe profilizimit. Prandaj, rreziqet që dalin nuk janë të kufizuara në një shkelje të së drejtës së privatësisë, por informacioni i publikuar gjithashtu mund të përdoret për të kryer vjedhjet e identitetit ose gjurmimin e fjalëkalimeve dhe kredencialet e tjera